شعری زیبا در وصف مادر به زبان مازندرانی

ته دسه هيمه و رسن بورده  / ته قد نشا و خرمن بورده

اتا دم راحت دنيا نکردي/ ته عمر صحرا بتتن بورده

لالالالا خسه تن بلاره / شه مار بوي پيرن بلاره

ته مه گره دايي توئه بلاره /  ته شو مسه نشي خوئه بلاره

مسه لالا خوندسي تا صواحي /  مسه داشتي آرزوئه بلاره

لالا دل دارنه ارمونه بلاره /  بي ته دنيا مه زندونه بلاره

ته دوش مشته هيمه، من ته بلاره /  ته دس پره پينه، من ته بلاره

يا نشاء کردي يا مال په دئي  / ته سر ا تن خسه، من ته بلاره

لالا چش مشته اسري  بلاره  /  ته مه دنياي خشيه بلاره

افتاب ته دل گوشه نوونه /  بهار ته دسه ونوشه نوونه

اگه دنياي خشي مه بووشه  / جان مار گرم کشه نوونه

لالالالا شه غمخواره بلاره /  اسا ونه تن نخاره بلاره

معنی فارسی شعر:

دستت را هيزم و طناب بريده و زخمي کرده است/

قدت را نشاء و خرمن کوبي خم نموده است/

حتي يک لحظه در دنيا نياسودي/

عمرت در گشتن و دويدن در جنگل و صحرا تمام شده است/

لالالالا، به قربان تن خسته ات/

فداي بوي پيراهن مادرم بشوم/

به فدايت که مرا در گهواره تاب مي دادي/

به فدايت که شب ها برايم نمي خوابيدي/

برايم تا صبح لالايي مي خواندي/

به فدايت که برايم آرزوها داشتي/

لالا، به فدايت که دلم پر از حسرت و آرزوست/

بدون تو دنيا برايم زندان است/

به فدايت که کوله باري از هيزم بر پشتت نهادي/

به فدايت که دستانت پينه بسته است/

يا مشغول نشاء و يا به دنبال دام ها روانه بودي/

لالا، چشمم پر از اشک است، به فدايت/

تو خوشي دنياي من بودي/

خورشيد، حتي گوشه دل تو نمي شود/

بهار، نيز بنفشه دستانت نخواهد شد/

اگر تمام خوشي هاي دنيا برای من باشد/

هرگز ارزش خوابيدن در آغوش گرم مادر را نخواهد داشت/

لالا، به فداي غمخوار خودم/

به فدايش که اکنون تنش بيمار و رنجور است.

شعر از: شعبان نادري رجه،شاعر سوادکوهي.